“Ze wszystkich sztuk, sztuka kulinarna to ta, która najlepiej karmi swojego człowieka.” Pierre Dac

Przybyłem późnym niedzielnym popołudniem do stolicy, my decydujemy się na parkowanie między polem namiotowym a parkingiem, bo i tak nie da się zaparkować w pobliżu starego miasta za darmo. Jest zatem o godz 10 Doli Breg, parking dla samochodów kempingowych, że zamieszkamy na dwadzieścia cztery godziny i dziesięć euro.

Jesteśmy nieco mniej niż dwa kilometry od centrum, w którym idziemy pieszo. Poczucie, że Słowenia to tylko wieś i wsie, jest obecne nawet w większej Ljubljanie, gdzie na zakręcie dużej alei z budynkami można nagle znaleźć się w małej uliczce otoczonej domami, na końcu której stoi skromny kościółek.

Dotarliśmy do serca starego miasta, pomijany przez zamek, trudno nie być oczarowanym jego spokojnym, małomiasteczkowym wyglądem, gdzie wszyscy wydają się spędzać wolny czas, pieszo lub rowerem, a nie samochodem, w alejkach porośniętych tarasami i kwiatami lub wzdłuż rzeki Ljubljanica. Powyżej tych ostatnich następują po sobie mosty, kto okaże się najbardziej oryginalny : potrójny most, most rzeźniczy, most szewców, smoczy most…

Nasze kulinarne odkrycie zaczynamy od chyba najtłustszego dania w kraju : burek, że jemy siedząc w parku. Ciasto francuskie wypełnione mięsem, szpinak lub ser. Dla dwojga, trzy euro, ilość jedzenia i tłuszczu jest dość niesamowita !

Krótki spacer do budynku Nebotičnik nie wystarczy do strawienia, to właśnie w barze na dachu wieżowca skosztujemy naszych pierwszych słoweńskich piw : Union et Laško. Pas vraiment le genre d’endroit où nous allons d’habitude, mais nous faisons exception car la terrasse donne une vue à 360° sur la capitale et les montagnes au-delà. Un bon endroit pour l’apéro sur fond de coucher de soleil, même si les bières de base slovènes n’ont pas un goût sensationnel – préférence pour Laško.

Monsieur étant déjà passé par ici lors d’une tournée en tant que chauffeur d’un groupe de musique, nous prenons la route de l’Orto Bar qu’il connaît pour hélas trouver porte close. C’est finalement à quelques pas de là, dans le quartier de Metelkova, aux allures de squat pour le passager non averti, że zakończymy wieczór, siedzi w jedynym otwartym barze i przygotowuje się do punkowego koncertu. To miejsce w mieście, w którym można wyjść od czwartku do soboty, każdy stary barak przekształcony w kluby i sale koncertowe oferuje muzykę na każdy gust.

Wracamy, znowu zmęczona, ale bardzo zadowolona z tego pięknego dnia spacerów i zwiedzania – bo dopiero dziś rano przeszliśmy przez park Rakova Škocjana !

co nie przeszkadza nam w podziwianiu zachodzącego słońca i odkrywaniu, że indyki buszowe potrafią odlecieć kilka metrów, aby przysiąść na drzewach, będziemy szturmować miasto, suivant cette fois-ci de près la rivière par un chemin bien plus agréable qu’hier. Remontant une ruelle pavée, nous nous retrouvons au cœur du marché central, où nous nous amusons de voir autour de la place des distributeurs automatiques… d’œufs, de lait ou de produits pharmaceutiques.

Nous installant à une terrasse au milieu des marchands qui en sont déjà à la bière, nous petit-déjeunons de façon originale : Monsieur avec un hot-dog qui se veut sain avec tomate et salade, moi avec une spécialité traditionnelle : Prekmurska Gibanica, une sorte de mille-feuilles au fromage frais, orzech, pommes cuites et graines de pavot, délicieux !

Po odebraniu mapy miasta z biura turystycznego i poświęceniu czasu na udzielenie odpowiedzi przyjaznemu młodemu człowiekowi przeprowadzającemu ankietę na temat praktyk turystycznych w Lublanie, atakujemy wspinaczkę na zamek, gardząc kolejką linową, aby wspiąć się po schodach pasa Reller. Nowe spojrzenie na stolicę, zwiedzanie murów obronnych i schodzimy na most smoków, bo nie ma tam nic więcej do roboty, chyba że chcesz odwiedzić zamek, odwiedziny, które niewiele wnoszą.

Wzdłuż alejek, nous arrivons sur la large et verdoyante place Kongresni, où nous nous installons le temps de déguster une part de pizza géante. Oui encore en train de manger, mais comme les grottes slovènes, la découverte d’un pays passe aussi par sa tradition culinaire 😛 ! C’est pourquoi nous nous déplaçons juste de quelques pas pour nous asseoir à même le sol sur la place Dvorni où nous mangeons des glaces typiquement slovènes, observant la vieille ville et les remparts du château au-dessus de nous. Deux particularités des glaces slovènes : certaines ont de l’huile de pépin de courges, une spécialité du pays, d’autres de l’estragon, étonnant mais délicieusement rafraîchissant !

Il est temps de rejoindre Junior, suivant une dernière fois les rives de la Ljubjlanica, nous nous mettons en route pour notre prochaine étape : la vallée de Kamniška Bistrica.

Le plus étonnant c’était la glace à l’estragon, wreszcie, le plus étonnant c’est qu’elle était bonne !

 

Metelkova, c’est précisément l’endroit où nous avions dormi après le concert ! Retrouvailles, pour moi, des œuvres artistiques diverses ; une araignée en bois géante, des squelettes accrochés aux balcons, des graffitis de partout et … Des roues de vélos en pagaille, Dowiedz się dlaczego.

 

La pizza slovène, il vaut mieux en commander juste une part car entière elle doit bien faire 50cm de diamètre. Très fine, très bonne.

 

De temps à autre on nous a pris pour des slovènes, juste en leur disant dober dan* certains commençaient à nous parler comme si nous en étions ! No, english please 😉

 

See ya

 

*Halo