“Het is beter om een ​​onschuldige fout te doden door het opslaan van een vijand per ongeluk.” Pol Pot

Tussen reizen vermoeidheid, jetlag en enkele Angkor druk gisteren, we verdienden een vette ochtend. na het douchen, we beseffen dat we zijn een beetje honger, die niets aten gisteravond. Op de hoek van onze straat, Alien restaurant is zeer verheugd over ons en behandelt ons zeer stevig voor de prijs : pannenkoek - omelet - met lange, witte champignons, kool en kale salade.

Als Thailand werden glimlachen, Ik denk dat voor nu nog een soort Cambodjaanse, met een oprechte belangstelling dat lijkt de persoon waarmee zij worden geconfronteerd. Ze lachen elke keer als we hen Khmer spreken - eindelijk praten is een groot woord, we gewoon hallo, dank je wel en hebben geleerd sinds de laatste afscheid en chin-chin !

Terug naar de guesthouse om onze tuk-tuk chauffeur vragen gisteren en boek de bus voor ons vertrek morgen. Teleurgesteld bereiken een andere bestuurder die spreekt nog minder Engels, we accommodons in en laten we over aan een eerste gedachtewisseling kantoor brengen. Nous montrons que l’on souhaite changer 180 euro voor Amerikaanse dollars en man toont ons de som van 120 op zijn rekenmachine. Ik dacht dat hij toont ons de dollar dat hij zou geven, we weigeren en proberen om hem te laten begrijpen dat de euro sterker is dan de dollar. hij schrijft 180, we nog steeds weigeren, dacht dat hij probeert ons op te lichten we andere stands te zien. Pendant que Monsieur va plus loin, overtypen een dame 120 op zijn rekenmachine en proberen om haar te vragen wat ze daarmee bedoelt ... Maar het licht is slechts in mijn hersenen, Het is de wisselkoers ze zich inschrijven door het weglaten van de komma ! Nous échangerons finalement à un taux de 1,22 dollars per euro. Dus aarzel niet om te vergelijken !

Dollars in zak, We zijn weer terug in de stroom van Phnom Penh, een hoofdletter luchtiger en minder vervallen dan Bangkok, maar nog steeds een opeenstapeling van heterogene gebouwen straten vol rommel, rappelant Glasgow ! We af te stappen van het centrum en de natuur verschijnt weer in plaatsen, met veel plastic en soms huizen gebouwd van kansen en einden, maar mensen lijken om rustig te wonen. Soms zien we een klein stukje van de tuin waar een man cultiveert.

Na tien kilometer bereiken we bestemming : de genocide gedenkteken in Choeung Ek, beter bekend als de Killing Fields. Voor de rest van het artikel, gevoelige ziel refrein.

Drie dollars ingang en drie dollar voor de audiogids - essentiële. ear-koptelefoon, we luisteren naar de gids staan ​​dan beginnen haar geschiedenis. Choeung Ek is een van de driehonderd veel executies en massagraven die door de Khmer Rouge als de ultra-communistische regime van Pol Pot Democratisch Kampuchea, tussen 1975 en 1979. Op één plaats, over 20 000 mensen, Cambodjaanse meestal maar ook een aantal buitenlanders, werden afgeslacht met bijlen, palen of andere hulpmiddelen die gewoonlijk worden gebruikt voor de landbouw. De vuurwapens waren te duur en de muziek draaide op volle volume zou misschien niet gedekt ontploffingen ... Het gedekt tegen door het geschreeuw van de slachtoffers. Door de rest van het land is tussen 1,7 en 3 miljoen doden : politieke tegenstanders, leden van het reguliere leger en de politie, etnische minderheid, "Intellectuelen", Persfotografen ... maar ook hun families.

Vaak nauwelijks stapte uit de truck die hen had geleid tot Choeung Ek, de gevangenen werden geëxecuteerd en in putten gegooid, vervolgens behandeld met chemicaliën om de geur of volledige dekking overlevenden. Hierbij werd geen onderscheid gemaakt : oud, jeugd, Vrouwen, kinderen, Baby's ... De mannen die deze orders lopen meestal ingelijfd, meer geconfronteerd met de keuze om te doden of gedood worden…

Beginner bezoek, Het is in eerste instantie moeilijk om dergelijke verschrikkingen te stellen als de plaats is charmant, maar al snel, verderop, langs sporen van graven en graven, luisteren naar onze gids en getuigenissen, de kou is onze keel en gebruikt om de "doden tree" waar kleine schedels werden ingegooid, waardoor er geen nakomelingen kans om wraak te nemen ...

Ik heb hetzelfde gevoel bij het concentratiekamp Majdanek in Polen, het buiten warm is, maar mijn lichaam is bedekt uit rillingen. We eindigen onze tour op de begrafenis stoepa - Jaina en boeddhistische architectuur – opgericht ter ere van de slachtoffers. We zullen niets anders te bezoeken en keerde terug naar de herberg.

'S Avonds eten we in onze buurt en we baladons een moment in de straten van Phnom Penh alvorens terug te keren niet te laat naar bed, morgen een shuttle kwam ons ophalen op zeven in de ochtend om ons naar het busstation Sorya…

Hoe zit het met, Massa wordt gezegd … Ah, niet meer aanbidden ! Ze nog steeds in geslaagd om de hoofdstad te legen in twee dagen het citeren van een mogelijke Amerikaanse bombardementen – Ik moet zeggen dat de bommen regelmatig de grens van Vietnam overschreden.

Ik denk dat dit empaffé wilde een soort Uberpaysan uit te maken … Net als elke radicale idee dat het eindigt altijd in slachtpartijen en andere aanklachten.

Voor de goede orde, slager is dood 73 jaar in huisarrest (mogelijk vergiftigd – het was niet om vijanden te missen, zelfs de rand … niemand is het pol pal !)