“Nie jest konieczne, aby mieć nadzieję na podjęcie ani uda się wytrwać.” William Silent

Nowy dzień w Kampot, Po przejażdżce przez morze wczoraj, Dziś bierzemy wysokość. Wprowadzanie Park Narodowy Preah Monivong z wyruszamy na dziesiątki kilometrów meandrujące górskim Bokor gdzie nie jesteśmy trochę zaskoczeni, znajdujemy się w środku mgły, która czasami okazuje nawet w gęstej mgle. Najbardziej niesamowite jest to temperatura towarzysząca, nie, nie sądzę, aby naprawdę zimno w Kambodży !

Na szczycie Bokor

My na pewno śledzić trasę starej drodze prowadzącej do budynków zbudowanych 1917 przez francuski – który choć raz musiał szukać świeży : Sześć lat pracy w warunkach, które pochłonęły życie setek skazanych pracowników. w 1925, Bokor Pałac otwiera swoje podwoje dla bogatych ; ale ich marzenie nie przetrwa, a miejsce zamyka się pod koniec lat 1940 podczas wojny Indochin. Nasz stary przyjaciel król Sihanouk przebudowany i otwarty w 1962, z istotnym dodatkiem pierwszego kasyna Kambodży… zarezerwowane dla obcokrajowców. To trwa tylko dekadę, zamknięta tym razem przez Czerwony Khmer.

Byłem więc przygotowany na dobrą sesję zdjęciową w ruinach hotelu i kilka razy spacerujemy po drogach na szczycie, ponieważ we mgle trudno się poruszać ! Znajdujemy kościół katolicki, który oferuje nam ładny punkt widzenia, choć nie na tyle jasno, by zobaczyć Zatokę Tajlandzką. Następnie musimy zmierzyć się z faktami : Kambodżanie po raz trzeci zdecydowali się na renowację Pałacu Bokor !

Budynek tam jest, ale?, przemalowany, a perdu son côté photogénique et n’est bien sûr plus visitable à moins de s’y payer une chambre à plusieurs centaines de dollars la nuit ! 😮 De nouveaux hôtels, au design douteux, sont également construits un peu plus loin et nous commençons à nous demander si ça valait le coup de venir si haut, aussi agréable qu’ait pu être la route.

Nous laissons le béton derrière nous pour rouler vers des champs de riz qui n’en sont pas : 100 Rice Fields (les 500 étant payants, peut-être parce qu’il y en a plus ? 😀 ), ce sont en fait des formations rocheuses entre lesquelles pousserait de l’herbe en droite ligne donnant l’impression d’une vue aérienne sur des champs de riz. Là encore quelque chose a du nous échapper ! Plus loin nous laissons volontairement échapper les chutes d’eau de Popokvil, payantes elles aussi, które nie powinny być imponujące w tym porze suchej. To toczenie innej strony, że znajdujemy się raczej miłe miejsce, jezioro pełne ryb, wokół którego wciąż nie ma turystyczny. Doceniamy jego cicho przez chwilę przed rozpoczęciem powoli schodzić na równinach.

100 Rice Fields

ya Mao

Zdecydowanie dzie nadal jest zagrożona, posąg Mao Ya jest maskowany przez mgłę, przy jednoczesnym braku go zobaczyć, Powiem wam krótko historię tego strażnika takich żeber Czytałam : “Legenda Ya Mao powiedział, że umarła na morzu podczas podróży, aby zobaczyć męża, Khmer zatem założyć, że chciała kiełbasę i nadal składać ofiary fallusa i banany.”

głodny, możemy popełnić błąd turystów i polecenia nie pytając cen żywności stoją zainstalowane Ya Mao nogi. Czas oczekiwania jest bardzo długi – Mój makaron danie warzywa dobrym stanie przed zwykłą kanapkę – i przy kasie, Ceny są bardzo drogie ! Ale urzędnicy stoisku zgrywania nas z uśmiechem, tracą po angielsku kiedy pytamy cenę. Mi-Figue, pół winogron na ten spacer na Bokor, my nadal cieszyć się promieniami słońca bawi się z mgły, Imponujący roślinności na poboczach dróg, a nawet pozostaje wynaleziony przez naszą wyobraźnię : zobaczyć siebie jako profil w skale ?

naturalne rzeźby ?

Wylot z łodzi rybackich

Powrót w Kampot po przerwie w gospodzie, Mamy wyprawa określone ponownie późnym popołudniem, nadzieję zobaczyć kolekcję słonych bagien, które rozciągają się na południe od miasta, kwaśne zasobnika Ko D' – Isle ryb czy też wyspa. Nie iść dalej niż most, który łączy wyspę z lądem, skuter zachowuje się dziwnie i szybko odkryć gumę ! Z powrotem w mieście, gdy jedzie na misję – mówi, niższy – pour changer un pneu tandis que l’autre pour ne pas alourdir le véhicule rentre à pieds à l’auberge. Interlude qui me permet de découvrir que les cambodgiens jouent à la pétanque, mais sans cochonnet ! Un autre spectateur, parlant français, me confirme après m’avoir demandé si je connaissais ce jeu – et comment ! C’est un peu de par chez moi – que non ils ne respectent pas les règles et se contentent de tirer comme des fous à une vitesse incroyable, puis de changer de côté et de recommencer ! 🙂

Coucher de soleil à Kampot

Marais salants de Kampot

Deuxième tentative, nous arrivons au bout de la côte est de l’île où nous pouvons observer la sortie des bateaux de pêche. Tym razem jest to igła zbiornika paliwa, który sprawia nam pójść w mieście na tankowania przed trzeciej próbie na zachód od wyspy. Czujemy się jeździć bardzo daleko, kiedy w końcu pojawił się na naszych lewych siatek raczej brązowe niż biały. Nadal odejść, i cieszyć się spokojną krajobraz o zachodzie słońca, to w oczy znajdziemy kilka plac gdzie uważamy odgadnąć sól, niektórzy wciąż pokryte wodą. Są tam sezon dla pickup soli ? Mają dotarliśmy zbyt wcześnie lub zbyt późno w ciągu dnia ? Nigdy się nie dowiemy, ale doceniam to, co dał nam zobaczyć przed powrotem do schroniska dla naszej ostatniej nocy.

Jeśli kiedykolwiek przejść przez Kampot, Proponuję zdobyć niewielką wolnego prowadnicy papieru lub wersji online o nazwie Kampot Survival Guide, jeśli dobrze rozumie po angielsku, Obiecuję wam kilka śmiech jak mogę mieć z numerem 41 Znalazłem inn.

I zgodnie z obietnicą w poprzednim artykule o Kep, na końcu filmu : Re posunięcie !

W drodze do mieszkań solnych otaczającego miasto, na torze moja wiara, trochę szorstki i pełen dziur, l’un d’eux nous a crevé le pneu arrière. Où va-t-on avec un pneu à plat au Cambodge ? Quand un garagiste, trouvé par hasard t’indique le chemin d’un répare-pneu (?) dans sa langue natale, même avec les gestes, c’est dur.

Je finis par gonfler le pneu et rentrer à l’hostel dare dare, où ils ont apparemment l’habitude, un coup de fil et une demi-heure plus tard l’affaire est dans le sac, efficace ; le prix de la réparation est répercuté sur la facture, cinq dollars, quel outrage ! 😉