“De tijd schiet ons tekort, laat, ijs en wint altijd.” Jean-Jacques Goldman

De week wordt hervat in Queenstown en we kunnen een van de banden laten repareren die iets te regelmatig begon te leeglopen.. Un inconvénient qui nous aura fait passer un superbe week-end sur les bords du lac Wakatipu. 😎

Nous poursuivons vers le sud pour un arrêt dans la petite et accueillante ville de Lumsden. In het centrum van de stad, parkeerplaatsen zijn voor backpackers van alle soorten, met een hoek gootsteen, tafels, een toiletgebouw en de mogelijkheid van een vergoeding om te douchen in het zwembad. De kleine bibliotheek biedt ook Wi-Fi, een beetje traag, maar gratis. We zullen een goede avond voordat het nemen van de weg naar Te Anau de volgende ochtend. Dit is het instapmodel stad in het gebied van Fiordland / te Wahipounamu, het grootste nationale park in Nieuw-Zeeland, bedekking 1,2 miljoen d'hectare, bergtoppen, des lacs alpins et des vallées au tapis de mousse. Si un réseau de cinq cents kilomètres de pistes sillonne ce World Heritage Area, nous avons opté pour une courte croisière au cœur de Milford Sound.

De westkust van de regio Fiorland wordt gedeeld door veertien fjorden die zich uitstrekken 215 kilometers kustlijn. De steile bergen rijzen op uit de oceaan en bieden een spectaculair uitzicht. De eerste Europeanen die de zuidkust verkenden, gaven de namen van Geluiden aan deze spectaculaire valleien, mais un véritable “sound” is een rivierdal dat onder water kwam te staan ​​als gevolg van bodemdaling onder de zeespiegel. De fjorden zijn ontstaan ​​door glaciale actie die U-vormige valleien met steile kliffen produceert. De fout kan worden begrepen als we weten dat veel van deze vroege zeilers van Engelse en Welshe afkomst waren en de fjorden niet goed kenden. De fout blijft in de namen van de beroemde geluiden, maar de regio is omgedoopt tot Fiordland om de ware aard van deze ruige baaien te herkennen.

De reservering was gemaakt voor de volgende dag, we verlaten Te Anau noordwaarts voor 120 kilometers van een van de mooiste wegen ter wereld zeggen ze. Het moet nog steeds zonnig zijn ! Hevige regen vergezelt ons onder lage wolken, het hele landschap verbergen. We overnachten in Cascade Creek Camp, tegen de overdreven prijs van $13 voor een grote parkeerplaats bezaaid met droge toiletten, maar de dichtstbijzijnde en enige plaats waar kamperen is toegestaan.

Woensdag 20 Februari, om zeven uur 's ochtends, nous avons le plaisir d’entendre que la pluie a cessé, er blijft slechts een lichte mist bestaan ​​en de bergen worden geleidelijk ontdekt. Het einde van de weg naar de parkeerplaats van Milford Sound, waar meerdere watervallen worden onthuld onder de stralen van de rijzende zon, onze mond weer open laten, "ooooh" uitwisselen, «Waaaouuuh» !
We stappen om 8.45 uur in en zijn verrast door een gratis ontbijt, sinaasappelsap en scones welkom. We zijn twee uur vertrokken in de fjord, om de wonderen te vullen met watervallen, sneeuw, berghellingen en zelfs enkele zeeleeuwen.

Milford is de bekendste van de fjorden en de enige die over de weg te bereiken is. Mitre Peak stijgt naar 1690 meter boven de zee en meerdere watervallen dalen af ​​van steile kliffen. Volgens de Maori-legende, Tu-te-raki-whanoa maakte de fjorden met zijn Te Hamo-advertentie. Het begon in het uiterste zuiden waar het een ruige kustlijn creëerde met veel eilanden. Toen hij bij Milford Sound kwam, hij had zijn techniek geperfectioneerd en een indrukwekkende fjord uitgehouwen, waardoor Piopiotahi zijn grootste prestatie was. Godin van de hel, Geweldige avond, kwam naar Tu's werk en was zo gealarmeerd door de schoonheid van Piopiotahi dat ze bang was dat mensen ooit de fjord hadden gezien, ze zouden nooit meer weg willen. Pour obliger les humains à quitter la région, elle a relâché les phlébotomes dans le détroit de Milford !

Nous reprenons la route en sens inverse, sous le soleil cette fois-ci, avec quelques arrêts pour en profiter. Un deuxième petit-déjeuner – nous sommes en territoire Hobbit après tout 😀 – Falls Creek au débit impressionnant, Mirror Lake dat rustig een deel van het prachtige landschap weerspiegelt dat onderweg voor ons verborgen was in de regen… Et nous voilà de retour à Te Anau que nous quittons après un tour à son sanctuaire d’oiseaux où nous observons le rare Takahe qui fut cru éteint à la fin des années 1800, maar die werd herontdekt in 1948. We laten het achter om de regen te gaan zoeken bij de Clifden Suspension Bridge waar we de nacht doorbrengen.

Donderdag 21 Februari, we bereiken de stad Tuatapere, een kleine landelijke stad in het westen met de belangrijkste lokale industrieën gericht op bosbouw en landbouw. Nous y trouvons un club de scouts fermé mais possédant un auvent qui nous est fort utile pour cuisiner le petit-déjeuner à l’abri des nuages menaçants. verder, het is in de grote stad Invercargil dat we tanken, van eten en internet voordat we een hoekje zoeken voor ons in Fortrose, waar een ranger tegelijk met de zon arriveert en tussen de voertuigen doorgaat om tevredenheidsonderzoeken uit te voeren met kampeerders.

De tijd wordt verstoord in de werkelijke loop van deze gebeurtenissen, het wordt tegenwoordig moeilijk om de anekdotes hierover te onthouden, zei al, prachtige weg (eindelijk, niet per se teer !) D’ailleurs on dit souvent “ah ja, et en plus la route est belle”… à quel point est-ce la route qui est belle 😉

 

Quel oiseau eût traversé notre route, quel rayon de soleil m’a donné joie, quel son accompagnait ces beaux souvenirs ? Difficile de se souvenir de détails quand rien d’extraordinairement changeur de vie se passe.

 

Je dirais toutefois que le fait de voyager pendant une longue période dans une voiture et de manger au plus prés de la nature parmi la faune et la flore avec un minimum d’équipement, à en soi quelque chose d’extraordinairement changeur !

 

Dit, une leçon de bidouillage de mot ou comment écrire un texte sans aucun fond 🙂