“Wie naar de top wil stijgen, moet de basis in de grot zoeken.” Isha Schwaller de Lubicz

Na betaling van vijftien euro aan de grens voor de snelwegsticker die een week geldig is – de prijs is afhankelijk van het voertuig en de duur, de sticker kun je kopen bij benzinestations – we beginnen ons bezoek aan dit nieuwe land met iets wat we nooit doen : een betaalde rondleiding – € 22 per persoon, we doen de dingen niet gehalveerd als we dat willen doen ! Maar ontdek Slovenië zonder diep in de ondergrond en minstens één van de duizenden grotten te duiken, zou de ontdekking van een van zijn natuurlijke juwelen hebben weggenomen. En dan regent het, wat is er beter dan ondergronds schuilen? !

Het bezoek aan de Postojna-grot hebben we overgeslagen, het treintje dat ze daar bouwden, gaf naar onze smaak iets te veel de uitstraling van een pretpark, om die van Škocjan te kiezen, gelegen in dezelfde regio, in het zuidwesten van het land. Ingeschreven op de UNESCO Werelderfgoedlijst, bezoeken moeten op vaste tijden plaatsvinden met gidsen en foto's zijn verboden, Dus ik zal proberen in een transcriptie te zetten wat we hebben meegemaakt.

Een wandeling door het platteland om even weg te zijn van het centrum met alle andere toeristen maakt ons een beetje deprimerend, wij die gewend zijn om plekken buiten de gebaande paden te zoeken ! De kudde die wij vormen is verdeeld in vier groepen : we kiezen voor het laatste en het is ook het laatste dat we de door de mens gebouwde tunnel nemen om de grot binnen te gaan waar we twee en een halve kilometer zullen afleggen van de zeven waarover deze zich uitstrekt.

Meteen, de variaties van stalactieten en stalagmieten zijn indrukwekkend voor degenen die niet gewend zijn ze te zien. Maar de eerste meters zijn niets vergeleken met de onmetelijkheid van de kamer die de Grot van de Stilte wordt genoemd : douze mille mètres carré, elle est la plus grande d’Europe et possède une stalagmite de quinze mètres de haut. Autant vous dire que même Monsieur qui était des plus sceptiques au début, ne trouve plus ses mots. 😛

Mais c’est en arrivant au dessus de ce qui fait la particularité de Škocjan que je perds les miens : devant nous plonge un canyon sombre et immense, dont l’obscurité est seulement percée par les petites lumières du chemin que nous allons suivre et celles du pont que nous allons emprunter, s’élançant à quarante-cinq mètres de hauteur : tout en bas de cette vaste gorge souterraine rugit le fleuve Reka. Het geheel heeft een surrealistisch aspect, het is alsof je naar een schilderij kijkt, een filmset, in de laarzen van de Fellowship of the Ring, zinkend in de mijnen van Moria ! Het is prachtig en we zouden willen dat we hier voor onbepaalde tijd in contemplatie konden blijven.

Maar we moeten verder en al snel keren we terug naar de oppervlakte waar onze gids ons verlaat nadat hij de drie mogelijke uitgangen heeft aangegeven. : een zeer snelle die naar het midden gaat, een middellange en de lange versie van twee en een halve kilometer. Na aarzeling hebben we voor het laatste gekozen en ik kan het niet sterk genoeg aanbevelen.. Nieuwe grotduiken, des cascades et une fin de sentier qui débouche sur un village slovène où le soleil nous accueille. Une fin de balade superbe que j’ai pu cette fois vous partager en photos tout au long de l’article, quoi que les dernières grottes sont loin de valoir la première plongée ! (Et que les photos de façon générale ne sont pas folichonnes, ça fait longtemps que je n’avais pas sorti l’appareil. 😮 )

Du centre de visite nous parcourons les quelques mètres qui séparent d’un point de vue plongeant sur le fleuve au niveau duquel nous nous trouvions à la sortie des grottes.
Fourbus par cette après-midi de marche, het einde van de dag vertrouwen we toe aan Junior : dertig kilometer naar het oosten en slechts een paar stappen om de muren van Predjama Castle te bewonderen, gedeeltelijk in een klif gebouwd. Dan nog dertig kilometer om ons te vestigen in het Rakov Škocjan-park voor de nacht, waar we worden getrakteerd op een opmerkelijke zonsondergang tussen de rood wordende lucht, oranje wolken en donkergroene naaldbossen die door de mist oprijzen, maar ook waar we een van de koudste nachten zullen beleven !

Ondanks de kou, wakker worden en ontbijten in het hart van het bos op zondagochtend 18 zijn alleraardigst. Gedeeltelijk opgewarmd, we bereiden ons voor op een wandeling rond de rivier de Rak, waar we tot onze spijt zullen ontdekken dat de Sloveense markeringen niet altijd de beste zijn.

We beginnen de wandeling met een stop op een kleine natuurstenen brug., ontstaan ​​door het instorten van een deel van een oude grot, voordat u verdergaat op het pad. Als we na een uurtje in het bos het dorpje Rakek in de verte zien liggen, we realiseren ons dat we naar het noorden zijn gelopen, terwijl we naar het oosten hadden moeten gaan ! Dus hier zijn we dan, onbewust op bezoek in het Sloveense platteland., we steken het kleine dorpje Sivilce over waar we pruimen verzamelen die langs de randen van de wegen zijn gevallen, voordat hij gedwongen werd een deel van de weg te nemen om het spoor en de rivier te vinden.

We passeren de ruïnes van een kerk, we ontdekken wat volgens ons de grote brug is, en volg vervolgens de markeringen richting een grot, we bevinden ons weer met uitzicht op de grote brug, naar waar we een kwartier eerder waren. Toen ik je vertelde dat de markering te wensen overliet ! Ik zie de rivier beneden, we vinden uiteindelijk het pad ernaartoe en kunnen naar de echte grote brug staren waarvan we beseffen dat we er eerder waren – en die daarom niet konden zien !

De wandeling gaat verder op waterniveau, door een groene weide waar een paar colchicums of krokussen doorheen gluren – niet zeker. We steken op minstens twee punten de trillende bronnen van de Rak-rivier over, kijken hoe het water gewoon uit de grond komt.

Aan het einde van de wandeling, we passeren verschillende andere wandelaars en merken dat we niet de enigen zijn die op onze schreden terugkeren of verdwaald lijken, proberen de aanwijzingen te ontcijferen ! Maar uiteindelijk vinden we ons startpunt en Junior die we klaarmaken voor een korte tocht van zo'n veertig kilometer, op weg naar de hoofdstad van het land : Ljubljana.

Een korte video van de stroom van de Reka-rivier, Dat was niet zonder ons te herinneren aan de Hukawatervallen in Nieuw-Zeeland !

Wat een reis die dag ! We dachten dat we veel gezien hadden, maar in deze gigantische darmen, het gebrul van de rivier (eindigend in de Adriatische Zee), vergroot door recente regens, ben… we voelen ons nog steeds klein.

 

De mars van de laatste groep ter sprake brengen en nog wat rondhangen, we hadden een paar momenten het gevoel alsof we alleen waren (we hadden een paar discrete foto's kunnen maken, maar, respect), avant que notre guide éteigne les lumières au fur et à mesure.

 

Plus de quatorze-mille grottes ont ainsi étés découvertes dans les sous-sols du pays, spéléologues bienvenus !

 

Un petit aperçu ?

 

See ya!