“het werk, is gezondheid… Maar wat is dan de arbeidsgeneeskunde ?” Pierre Dac

Na een ochtend gitaar en schoonmaken - ja zo klein als het huis is, il en faut toujours un peu ! – we ontdekken de stad Sheffield en zijn muurschilderingen voordat we naar het oosten rijden en het Papers Beach-gebied dat we al kennen. We hebben nog steeds de noordwestkust te bezoeken, maar we moeten ook werk vinden. Ronald heeft donderdag een afspraak 19 in Launceston, hij maakt van de gelegenheid gebruik om cv's in te dienen in alle bars en restaurants van de stad, daarna brengen we de avond door in Lilydale – l’aire des araignées Huntsman 😀 – où nous rencontrons Manon et Dimitri, deux français depuis huit mois en Australie, originaires de la Provence.

vrijdagochtend, après un petit-déjeuner partagé, nous retournons sur Launceston où Dimitri et Ronald busk pendant près de deux heures pour la modique somme d’une vingtaine de dollars, les gens de Launceston ne sont pas très généreux ! 😛 Ronald fait un essai dans un restaurant italien pendant que nous l’attendons dans un parc en jouant au Yam’s. Quelques courses et nous retournons tous les quatre passer la soirée à Lilydale. Morgen, nos amis prennent le bateau pour le continent. De notre côté nous passons le week-end sur l’aire de Northeast Park à Scottsdale, ne voulant pas nous imposer chez Val et Don.

C’est lundi 23 février au matin, alors que nous nous apprêtons à rendre visite à nos anciens hôtes qu’un coup de téléphone pour du travail arrive enfin ! We hebben diezelfde middag een afspraak in Rosevears bij Kim's waar de kantoren zijn gevestigd. Linx Employment - aan wie we toch drie e-mails hebben gestuurd voor deze oproep. We drinken thee bij Val en Don's en dan tekenen we ons contract met Suzie die onze contactpersoon wordt, Linx is een soort uitzendbureau dat werkt met boerderijen in het noorden van Tasmanië.

We zien onszelf beloofd uurwerk - zeldzaam in picking, dat vaak wordt betaald door prestaties - voor een paar weken., maar dan zijn het de aardbeien bij Exton. Hoewel ze deel uitmaken van de drie vruchten die ons zijn ontraden - samen met bananen en mango's - laten onze financiën ons niet langer kieskeurig zijn.. Nous commençons donc dans trois jours, ce qui nous laisse le temps de faire des réserves d’eau et de nourriture, de repérer la ferme Hillcrest et de profiter de nos derniers jours de congés sur l’aire de Bracknell avec presque tout le confort : wc, barbecues – miam pour faire griller le pain 🙂 , stopcontact, tout ceci en bord de rivière.

Woensdag 25 's avonds vestigden we ons op het Liffey Falls-gebied midden in het bos waar we een vuur kunnen maken om ons warm te houden tijdens de maaltijd. Het gebied is erg mooi met de waterloop op een steenworp afstand voor een spritz of om de aardappelen te spoelen voor het avondeten. De volgende dag vouwen we de tent om 04.30 uur in het donker op., we moeten om zes uur op de boerderij zijn, tussen de kilometers op de baan die we moeten afleggen en de zelfmoorddieren, we kunnen niet te hard rijden.

Na een paar korte uitleg en het ondertekende presentielijst, we worden in teams van vier naar een van de tunnels gestuurd : we ontmoeten een ander stel, Jonathan komt uit Queensland, Leena du Canada. Un seau pour les fraises “non recevables”, dienbladen voor de dienstmeisjes en knielend op de grond of leunend naar de aardbeien, we ontdekken het plukken op Driscoll & rsquo; s ! We zaaien de gevulde trays achter ons die we verzamelen als de tunnel klaar is. Na het plukken, daar is de verpakking : we moeten onze trays wegen en sluiten om ze in een doos op te bergen, betaalde ongeveer negen dollar ; overrijpe aardbeien, beschadigd of misvormd worden in zakken gedaan en betaald voor één dollar per kilo. Toen ze ons vertelden, noemden ze het de jam, nous leur avons quand même demandé de nous confirmer que ce n’était pas ce qui était utilisé pour faire la confiture de fraise 😀 ; mais non c’est pour les animaux, a priori les vaches d’à côté adorent ça. Bref autant dire que nous ne faisons pas des mille et des cents notre premier jour – 40$ pour 6h30 de travail, oui parce que bien sûr les prix annoncés sont à diviser entre les membres de l’équipe 😛 : notre meilleur jour nous ferons 80$ en cinq heures.

Als onze vijf dagen in de aardbeien niet per se prettig zijn ; vergaderingen naast de deur zijn : op Bracknell & rsquo; gebied, Annie en Randy - en hun vijf honden - komen spontaan met ons praten voordat ze ons uitnodigen om naar hun huis te komen om de zelfgemaakte cider of het bier te drinken.. Ze wonen in een bus die niet ver hiervandaan op het land staat opgesteld., naar 73 jaar voor haar en 64 jaren voor hem, ze zijn al vijftien jaar samen en zullen in mei trouwen ! Bij hen thuis, ze bieden soep en toast aan, cider, wijn - die Randy absoluut wilde delen toen hij erachter kwam dat ik Frans was - en countrymuziek, in concertvideo of live met Randy op gitaar. Un uitstekend intermezzo !
Op Deloraine & rsquo;, terwijl we chatten met een van onze collega's - Guillaume, jonge journalist uit Saint-Rémy-de-Provence voor meer dan een jaar in Australië – een bekend geluid doet ons omdraaien : twee Australiërs spelen jeu de boules (!) en past bij ons.

Op Dinsdag 3 Maart, we verliezen aardbeien, vooral omdat een Frans echtpaar ons een nummer gaf om in de wijngaarden te werken. Maar het Linx-bureau lijkt zijn uitzendkrachten niet zo gemakkelijk te willen laten vertrekken, sinds na een telefoontje naar Suzie om haar te waarschuwen, ze keert terug naar de aanklacht door ons aan te bieden in de appels te werken. We aanvaarden, altijd geïnteresseerd in werk dat per uur wordt betaald.

Hier zijn we dus ten zuiden van Devonport, niet ver van Sassafras, waar na direct naar de Parramatta Creek Orchard-site te gaan om te vragen of er een plek was om te kamperen, de manager toont ons het dennenbos recht tegenover, wat inhoudt dat we daar stil moeten zijn.
Winstgevendheid per uur in vergelijking met aardbeien is de moeite waard, maar er zijn veel meer positieve punten : we zijn vijf minuten rijden met de auto, de dagen zijn langer maar aangenamer, de sfeer is mooier, een van onze Italiaanse collega's gaf ons het adres voor gratis warme douches in Devonport, ten noorden van de stad, aan de kust, sur Bluff Road à côté des jeux d’enfant, dans le même bâtiment qu’un restaurant, il ne faut pas être pressés : deux minutes d’eau chaude puis presque deux minutes d’attente avant de pouvoir appuyer de nouveau sur le bouton 😉 ; et si le travail est plus physique – forcément une pomme c’est plus lourd qu’une fraise – il est bien moins embêtant – pour rester polie 😉 !
C’est peut-être plus dangereux :p , want ondanks de veiligheidsbril glijdt er iets in mijn oog en zal ik sturen om de Australische noodsituaties te experimenteren. Niets serieus, er bleef geen vreemd lichaam over, maar er zijn krassen zichtbaar op het oog, anti-biotische crème en druppels gedurende vier dagen, paracetamol voor pijn : alles wordt verzorgd door de arbeidsverzekering. Ronald zorgt voor mij, vooral de eerste nacht als ik mijn ogen niet open kan houden, quelques jours plus tard je lui rends la pareil puisqu’il se fait souffleter par une branche. B-)