“Het is niet nodig te hopen om te ondernemen, noch te slagen om te volharden.” Willem de Zwijger

Nieuwe dag in Kampot, na de rit door de zee gisteren, Vandaag nemen we de hoogte. Het invoeren van het Nationaal Park Preah Monivong van we beginnen aan tientallen kilometers kronkelende berg Bokor waar we zijn niet een beetje verbaasd om ons in het midden van de mist die soms wordt zelfs in dichte mist. De meest ongelooflijke is de bijbehorende temperatuur, niet, we wisten niet dat echt koud in Cambodja te krijgen !

Op de top van Bokor

We zeker volgen de route van de oude weg die leidt naar de gebouwen gebouwd 1917 door de Franse – die voor een keer had verse te zoeken : zes jaar werk in omstandigheden die het leven kostte aan honderden veroordeelden werknemers. in 1925, Bokor Palace opent haar deuren voor rijken ; maar hun droom zal niet de laatste en het vaste plaats in de late 1940 tijdens de Oorlog Indochina. Onze oude vriend koning Sihanouk de herbouwd en opende in 1962, met de opmerkelijke toevoeging van de eerste casino Cambodja… gereserveerd voor buitenlanders. Dit duurt slechts een decennium, sloot dit keer door de Rode Khmer.

Dus ik me had voorbereid op een goede foto's te maken in de ruïnes van het hotel en we reizen de wegen naar de top een paar keer omdat het moeilijk is om het uit in de mist ! We zien dat, hoewel de katholieke kerk biedt ons een mooi standpunt, iets niet duidelijk genoeg naar de Golf van Thailand te zien. Dan moeten we feiten onder ogen : Cambodjaanse besloten voor de derde keer te renoveren de Bokor Palace !

Het gebouw is er, maar, herschilderd, a perdu son côté photogénique et n’est bien sûr plus visitable à moins de s’y payer une chambre à plusieurs centaines de dollars la nuit ! 😮 De nouveaux hôtels, au design douteux, sont également construits un peu plus loin et nous commençons à nous demander si ça valait le coup de venir si haut, aussi agréable qu’ait pu être la route.

Nous laissons le béton derrière nous pour rouler vers des champs de riz qui n’en sont pas : 100 Rice Fields (les 500 étant payants, peut-être parce qu’il y en a plus ? 😀 ), ce sont en fait des formations rocheuses entre lesquelles pousserait de l’herbe en droite ligne donnant l’impression d’une vue aérienne sur des champs de riz. Là encore quelque chose a du nous échapper ! Plus loin nous laissons volontairement échapper les chutes d’eau de Popokvil, payantes elles aussi, die niet erg indrukwekkend in dit droge seizoen zou moeten zijn. Dit is het draaien van een andere site dat we een vrij mooie plek, een meer vol vis waarrond nog steeds niet geen toerist. We waarderen zijn even stil voordat u begint langzaam af te dalen naar de vlaktes.

100 Rice Fields

Ya Mao

Beslist fotografie dag nog steeds worden aangetast, het beeld van Mao Ya wordt gemaskeerd door nevel, terwijl niet om het te zien, Ik zal u in het kort vertellen de geschiedenis van deze bewaker van dergelijke ribben ik heb gelezen : “De legende van Ya Mao zei dat ze op zee zijn omgekomen tijdens de reis om haar man te zien, Khmer dus aannemen dat ze wilde worst en nog steeds offers fallus en bananen.”

hongerig, we maken een fout van toeristen en commando zonder vraagprijs eten staan ​​geïnstalleerd bij Ya Mao voeten. Het wachten is extreem lange – Mijn noedelschotel groenten goeds gebeurt voordat een eenvoudige sandwich – en bij de kassa, De prijzen zijn zeer duur ! Maar de ambtenaren van de cabine rippen ons met een glimlach, het verlies van hun Engels wanneer we twijfelen aan de prijs. Mi-figue, half druif op deze wandeling op Bokor, we nog steeds genieten van de zon spelen met de mist, de indrukwekkende vegetatie op de bermen of zelfs blijft uitgevonden door onze verbeelding : Zie je jezelf als een profiel in de rots ?

natuurlijke sculpturen ?

Vertrek uit vissersboten

Back in Kampot na een onderbreking in de herberg, We expeditie opnieuw in te stellen in de late namiddag, in de hoop om de inzameling van kwelders die naar het zuiden uit te breiden van de stad te zien, zure Koh D'tray – Isle Fish of Fish Island. We gaan niet verder dan de brug die het eiland met het vasteland verbindt, scooter gedraagt ​​zich vreemd en we snel ontdekken een lekke band ! Terug in de stad, wanneer men gaat op een missie – het vertelt je lager – pour changer un pneu tandis que l’autre pour ne pas alourdir le véhicule rentre à pieds à l’auberge. Interlude qui me permet de découvrir que les cambodgiens jouent à la pétanque, mais sans cochonnet ! Un autre spectateur, parlant français, me confirme après m’avoir demandé si je connaissais ce jeu – et comment ! C’est un peu de par chez moi – que non ils ne respectent pas les règles et se contentent de tirer comme des fous à une vitesse incroyable, puis de changer de côté et de recommencer ! 🙂

Coucher de soleil à Kampot

Marais salants de Kampot

Deuxième tentative, nous arrivons au bout de la côte est de l’île où nous pouvons observer la sortie des bateaux de pêche. Dit keer is het de naald van de brandstoftank, dat maakt ons gaan in de stad voor een tanken voor een derde poging ten westen van het eiland. We voelen ons heel ver te rijden, toen ze uiteindelijk verscheen op onze links grids eerder bruin dan wit. We blijven om af te stappen, en genieten van een rustig landschap bij zonsondergang, het is eerlijk zijn vinden we een paar vierkante waar we geloven denk zout, sommige nog steeds bedekt met water. Zijn er een seizoen voor pick-up zout ? Hebben we kwamen te vroeg of te laat op de dag ? We zullen het nooit weten, maar waarderen wat gaf ons om te zien alvorens terug te keren naar het hostel voor onze laatste nacht.

Als er ooit je door Kampot, Ik stel voor dat u in het bezit van een kleine gratis papieren gids of de online versie, genaamd krijgen Kampot Survival Guide, als je begrijpt goed Engels, Ik beloof je dat sommige lacht als ik met het nummer zou kunnen hebben 41 Ik vond de herberg.

En zoals beloofd in het vorige artikel over Kep, Aan het einde van de video : Cambodjaanse move !

Op weg naar de zoutpannen rond de stad, op mijn geloof spoor, een beetje ruw en vol gaten, l’un d’eux nous a crevé le pneu arrière. Où va-t-on avec un pneu à plat au Cambodge ? Quand un garagiste, trouvé par hasard t’indique le chemin d’un répare-pneu (?) dans sa langue natale, même avec les gestes, c’est dur.

Je finis par gonfler le pneu et rentrer à l’hostel dare dare, où ils ont apparemment l’habitude, un coup de fil et une demi-heure plus tard l’affaire est dans le sac, efficace ; le prix de la réparation est répercuté sur la facture, cinq dollars, quel outrage ! 😉