"Het schilderij is een ceremonie in eenzaamheid." Émile Chartier

Op Dinsdag 21 Juli, Na ons afscheid aan het team Litchfield Café, TS wij aan de zorg van de medewerkers van toevertrouwen Ktyres en zal wachten in de versheid van Palmerston bibliotheek, profiteren van de gratis Wi - Fi. Ongeveer zestien uur een SMS waarschuwt dat TS klaar is en we zullen het halen na ons worden uitgehongerd van 450$ (~ €320). Nous n’avons pas quitté les alentours de la ville qu’un bruit fort et soudain nous fait nous ranger sur le bord de la voie rapide… aurions-nous perdu quelque chose ? ! Monsieur revient en arrière à pieds et a la chance de retrouver l’un des plombs utilisés pour l’équilibrage des roues ! Terug naar Ktyres où il nous répètent l’opération en nous disant que cela arrive parfois…

Tweede start, het goed deze keer, zelfs als we zijn niet heel ver gaan en de nacht doorbrengen, omringd door mug, over Beatrice Hill waar de volgende ochtend we lenen kabels en batterijen om te helpen een andere 4×4 om te starten... is dit niet aan ons motor problemen ! Ik vergat te vermelden dat voordat onze buren moeten beginnen, Monsieur venait de passer de longues minutes à démonter une nouvelle fois le mécanisme de la vitre arrière ? 😀 Avec succès, puisqu’il a trouvé le mécanisme qui était grippé probablement à cause de la poussière des pistes, un peu de graisse et le souci est définitivement réglé.

De retour sur l’Arnhem Highway, nous nous arrêtons aux étangs de Mamukala où des milliers de canaroies semipalmées, de jabirus, d’aigrettes, de canards et autres volatiles picorent en jacassant. Après la ville de Jabiru nous bifurquons sur la Kakadu Highway pour nous arrêter au centre informations de Bowali où nous achetons deux tickets pour le parc national – 25$ (~ €18) par personne valable quatorze jours, qui ne vaudront peut-être pas les même dollars dépensés pour Uluru-Kata-Tjuta.

Nous poursuivons notre avancée sur les terres dont les Bininj/Mungguy prennent aujourd’hui soin, ayant été le clan voisin des anciens propriétaires : le peuple disparu des Warramal. Une courte marche d’un kilomètre cinq nous emmène au travers des rochers de Burrunggui et Anbangbang – et non de Nourlangie, terme utilisé à tort par les personnes non-aborigènes, dérivant de Nawurlandja qui est un autre endroit alentour – à la découverte du “rock art”, transmis aux aborigènes par les esprits Mimi, ancêtres de la création dans la mythologie. Peinture naturaliste d’animaux, parfois vus aux rayons-X, reproductions de cérémonies, danses, chasses... les artistes de Lascaux n’étaient pas mauvais mais j’ai un coup de cœur pour le plus ancien art du monde. Vieux de dizaines de milliers d’années, l’art aborigène s’est transmis de génération en génération permettant parfois aux histoires et symboliques des plus antiques représentations de nous être expliquées aujourd’hui comme si la peinture étaient encore fraîche.

Terminant cette picturale promenade, nous nous installons sur l’aire de Malabanjbanjdju pour la nuit après avoir glissé les cinq dollars demandés par personne dans l’honesty box. Le coin est sympathique si ce ne sont les moustiques hyper actifs même le lendemain matin avant que la température ne monte un peu et qu’ils soient remplacés par les mouches ! 😉

Semant ces dernières nous nous réfugions dans la lumière tamisée du centre culturel de Warradjan – tortue à nez de cochon dont le bâtiment a la forme – pour en apprendre un peu plus sur les Aborigènes du Kakadu. Puis nous allons marcher au-dessus de Ngurrungurrudjba, ou les marais de Yellow Water, qui s’étendent autour du South Alligator River, observant comme à Mamukala la vie ailée de la région.
Nous n’irons pas voir les Jim Jim, ni les Twin Falls, Na een slechte track zijn meer dan vijftig kilometer toch bijna droog, om te weten dat wanneer ze zijn de moeite waard een oogopslag tijdens het natte seizoen... zijn ze niet toegankelijk over de weg ! 😀

Twee races aan Cooinda, een lunch met Bukbukluk - we nog steeds vragen wat er was om te zien - en wij verbinden ons ertoe de zevenendertig kilometer spoor dat tot Gunlom leidt. Aan de voet van een waterval NET, een lichaam van water waar u kunt genieten van slechts een klein deel, krokodillen hebben waargenomen in de diepste plaatsen. Wij verkiezen om aan te pakken van de km van klimmen naar de top van de watervallen waar waterpoelen elkaar opvolgen en waar een bijna alleen baadt, Geniet van het uitzicht over het zuiden van het nationaal park. Een laatste zwemmen met krokodillen in de afdaling en we besluiten om te kamperen op site - 20$ de nacht - om te profiteren van de douches.

Op vrijdag 24 Juli ik probeerde rijden op de rails totdat we de Park vertrokken-in die we bijna voorkeur Litchfield waar de toegang is vrij - en reed tot Pine Creek. Hier zijn we weer op een weg die al heeft afgelegd in de tegenovergestelde richting, de Stuart Highway, We keren terug naar Katherine waar we een week van HelpX bij Viña alvorens een andere snelweg verlaten de stad naar West-Australië hebben gepland.
We worden verwacht in de middag en maak eerste inval in het noorden van Nitmiluk Nationaal Park ten oosten van de stad voor een lunch en een duik in de wateren van Leliyn-Edith Falls, vóór zijn zeer welkom in ons nieuwe huis door Jim, twaalf jaar, BD en Ted, acht poten. Chris teruggekeerd uit zijn week van werk op de wegen dan Viña en we hebben diner met onze gasten die ons al als casual als Britta en Nick.

Dit doet me denken dat we net over onze honden vrienden gesproken, in de eerste Igor, de hond van Peter (Bloomfield), Ik heb nog nooit gezien een hond slapen zoveel ! Hij opgeheven zijn niche nachts om een goede plek in de rijzende zon, weer te snurken als droge. Dan Ted en BD, eerlijk gezegd deze twee daar James, de kleine Ted werd gek in schaduwen en spiegelingen, BD gehost u u likken voeten, même si tu étais en train de marcher et il aboyait seulement lorsqu’on arrêtait de le caresser !

Ik houd u Alfred voor later (omdat het nu is en dat er geen anachronismen). 😉